តម្លៃនៃស្ថានសួគ៌ និង តម្លៃនៃលោកិយ

[ដោយមើលពាក្យសម្តីដែលគេប្រើក្នុងថ្ងៃធម្មតា
យើងអាចស្គាល់តម្លៃរបស់មនុស្សនោះបាន]

៩៨%នៃពាក្យដែលយើងបញ្ចេញពីមាត់ នឹងត្រូវដិតជាប់ក្នុងខួរក្បាលរបស់យើង។
បើពាក្យអវិជ្ជមានត្រូវបានដិតជាប់ យើងនិយាយពាក្យវិជ្ជមាន១០០០ម៉ាត់
ទើបលុបពាក្យអវិជ្ជមាន១ម៉ាត់នោះចោលបាន។
គោលបំណងចុងបំផុត ដែលព្រះបានបង្គាប់យើង ឲ្យនិយាយពាក្យអរព្រះគុណ អរសប្បាយ និងពាក្យវិជ្ជមាន
គឺដើម្បីឲ្យយើងយល់ដឹងពីតម្លៃនៃស្ថានសួគ៌ និងប្រមូលព្រះពរទុកនៅស្ថានសួគ៌។

[រវាងរបស់ដែលនឹងបាត់ទៅក្នុងមួយប៉ប្រិចភ្នែក និងសិរីល្អអស់កល្ប
តើអ្នកនឹងជ្រើសរើសមួយណា?]

"សូមរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាក ហើយទទួលសេចក្តីសម្រាកដ៏អស់កល្ប
សូមរក្សាបុណ្យរំលង ហើយទទួលជីវិតអស់កល្ប
សូមទទួលព្រះអាន់សាំងហុង និងព្រះមាតា ហើយក្លាយជាកូនព្រះ"
អ្នកដែលប្រកាសសិរីល្អនៃស្ថានសួគ៌ដ៏អស់កល្ប
ដែលមិនមែនជាភាពរុងរឿងនៃផែនដីនេះ ដែលបាត់ទៅក្នុងមួយប៉ប្រិចភ្នែក
គឺជាពួកបរិសុទ្ធពួកជំនុំនៃព្រះ ដែលបានយល់ដឹងពីតម្លៃ និងព្រះពរនៃស្ថានសួគ៌។

ហេតុ​នោះ​យើង​ខ្ញុំ​មិន​ណាយ​ចិត្ត​ឡើយ …
ដ្បិត​សេចក្តី​ទុក្ខ​លំបាក​យ៉ាង​ស្រាល​របស់​យើង​ខ្ញុំ ដែល​នៅ​តែ​មួយ​ភ្លែត​នេះ
នោះ​បង្កើត​ឲ្យ​យើង​ខ្ញុំ​មាន​សិរីល្អ​យ៉ាង​ធ្ងន់​លើស​លប់ ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​វិញ 
ដោយ​យើង​ខ្ញុំ​មិន​រាប់​អាន​របស់​ដែល​មើល​ឃើញ​ឡើយ គឺ​រាប់​អាន​តែ​របស់​ដែល​មើល​មិន​ឃើញ​វិញ
ដ្បិត​របស់​ដែល​មើល​ឃើញ នោះ​ស្ថិតស្ថេរ​មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន​ទេ
តែ​ឯ​របស់​ដែល​មើល​មិន​ឃើញ នោះ​នៅ​ស្ថិតស្ថេរ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​វិញ
[កូរិនថូសទី២ ៦:១៦-១៨]